Vastzitten in je eigen denkpatronen. Dit is zo actueel. Ook wij, coaches van Topvrouw, lopen soms tegen verrassende patronen in onszelf aan. Hieronder een mooie ervaring van Heleen Brinkman die we graag met jullie delen. Uiteraard met toestemming van de coachée.
Wat ik zo mooi vind, is dat Heleen haar eigen patroon ziet en daarop reflecteert. Deze reflectie tref je onder haar verhaal aan.
Baby
Ze was net bevallen. Ze vroeg of ze haar baby mee mocht nemen naar een trainingsdag. Vanwege de borstvoeding. Het thema van die dag was ‘Conflict en Confrontatie’. Niet echt een onderwerp om een baby aan bloot te stellen. Bovendien zouden we met 6 vrouwen zijn. Ik zag het al voor me: bij elk gepruttel uit de wieg zou alle aandacht daarnaar toe gaan. En niet naar het thema. Terwijl dat juist voor de vrouwen zo relevant was. Dus ik zei: “Nee. Wel wil ik een inhaal sessie met je afspreken.”
En zo geschiedde. Anderhalve maand later kwam ze naar mijn kantoor. Ik haalde haar beneden op bij de receptie. Tot mijn schrik zag ik dat ze een kinderwagen bij zich had. “Shit, ze heeft de baby meegenomen”, was mijn eerste gedachte. “Dat gaat niet: een hele trainingsdag inhalen in twee uur mét een baby in de kamer. Wat moet ik doen?” Ik was totaal overrompeld. Ik zei: “Ik moet even schakelen: ik had niet verwacht dat je je kind mee zou nemen.” Ze zei: “Ja, ik geef nog steeds borstvoeding, dus ik neem haar overal mee naar toe.”
We liepen de trap op naar mijn kantoor. Zij droeg de wieg, ik kreeg haar baby in mijn armen. Wat een wolk van een kind! Haar warme lijfje dicht tegen me aan. Zo klein, 10 weken oud. Voorzichtig liep ik de treden op, het hoofdje ondersteunend. Ik dacht: “Dit is waar alles uiteindelijk om draait: liefde.” Ik werd rustig. Ik gaf me over aan de situatie.
Op mijn kantoor legde ze de baby in de wieg. Het kind viel in slaap. Wij praatten. Over conflict, confrontatie en agressie. De baby werd wakker. Dronk haar allereerste flesje, viel weer in slaap. Werd wakker. Kreeg een schone luier. Zat om beurten bij mij en haar moeder op schoot. En ondertussen namen wij de stappen door van een respectvolle confrontatie. In een ruimte gevuld met liefde.
Parlementslid Nieuw-Zeeland neemt baby mee naar het werk, voorzitter past even op
Reflectie
Heleen: ‘Toen ik de baby in mijn armen de trap op droeg, gebeurde er iets in mij: ik ging uit mijn hoofd en mijn hart opende zich. Op dat moment gaf ik me over aan de situatie zoals ie was. Ik werd me bewust van mijn aanname: ‘kinderen op de werkvloer, dat is niet professioneel’. Ik maakte een scheiding tussen privé en professioneel leven. Door dit voorval zie, voel en snap ik dat dit een onzinnige aanname is. Kinderen horen bij ons leven en we zouden er minder gespannen mee om kunnen gaan. Tijdens het thuiswerken in de Corona periode hebben we dat noodgedwongen gedaan. We accepteerden de kinderen in beeld tijdens werk Zoom, Skype of MS Teams meetings. Uiteindelijk gaat het om liefdevolle aandacht, privé en professioneel.
Ik herinnerde me een keer dat ik zelf mijn dochter heb meegenomen naar een opdracht. Ze was 4 en haar leerkracht had een studiedag. Ik zou haar naar oma brengen, maar raakte verstrikt in files. Toen heb ik besloten om haar mee te nemen, anders zou ik uren te laat komen. Iedereen reageerde heel begripvol en helpend. Ze werd aan een tafeltje gezet in de barruimte van het buurthuis waar we zaten. Ze kreeg kleurpotloden en papier en zat zoet te tekenen. Een paar buurthuismensen hielden een oogje in het zeil en gaven haar limonade. Na een uurtje wilde ze dichter bij mij zijn. Toen hebben we de tafel verplaatst naar de trainingsruimte. Totaal geen probleem! Ik voelde me toen wel vreselijk bezwaard, weet ik nog. Dankzij mijn ervaring met de baby op kantoor kijk ik daar nu anders tegenaan.
